Vandaag is het jaarlijkse kerstetentje met vriendlief zijn werk. Ieder jaar gaan zij met de hele zaak iets leuks doen en aansluitend heerlijk eten. En ieder jaar mogen de partners ook mee. Dat doen we al jaren en inmiddels ken ik veel mensen en is het echt gezellig. Vorige jaar konden wij niet mee omdat mijn schoonmoeder op sterven lag en het jaar daarvoor ging het met mij niet zo goed. Des te meer zin heb ik er dit jaar in!
We gingen al eens curlen op ijs met aansluitend een diner, we hadden eens een pupquiz met daarna een heerlijke en uitgebreide rijsttafel en een keer een kookworkshop waarna we gezamenlijk genoten van al dat heerlijks. Maar dit jaar had de feestcommissie zich weer overtroffen. We gaan eten in de Euromast. Gezien mijn angststoornis kun je vast wel raden dat ook hoogtes mij niet blij maken, maar ik neem mijn rescuespray van Bach mee, dan komt het vast goed.
Adembenemende skyline
Onderaan de Euromast maken we nog een mooie foto. Het is hoog maar het valt vast mee. Met licht knikkende knieën maak ik de tocht met de lift naar het restaurant op 96 meter hoogte. Het uitzicht op de verlichte skyline van Rotterdam is adembenemend. We genieten volop en maakten veel foto’s. Zo in het grote restaurant valt de hoogte best mee. We hebben een gezellige avond in goed gezelschap. We laten ons het eten goed smaken en de drank vloeit rijkelijk. Tussendoor gaan mensen in groepjes naar boven. Boven het restaurant is nog een platform op 112 meter hoogte. Voor mij hoeft dit niet persé, maar op een gegeven moment stellen de mensen aan onze tafel voor om ook naar boven te gaan. Inmiddels ben ik behoorlijk aangeschoten door de wijn en laat ik me meevoeren met de rest.
Paniek in de Euroscoop
Met de lift en daarna met de trap komen we aan op het platform. Ik weet niet of het de wijn is, maar ook hier op 112 meter hoogte ben ik mijn hoogtevrees goed de baas. Ik durf zelfs naar de reling te lopen (vast die wijn hoor). Wel is het erg koud want het waait hard en in alle snelheid zijn we onze jassen vergeten. We gaan terug om die te halen. Onderweg terug naar het platform komen we andere collega’s tegen die ons meevragen in de Euroscoop. Er is nu plek. Ik heb geen idee waar ze het over hebben en laat me, aangeschoten als ik ben, meevoeren de attractie in. Ik ga naast vriendlief op de bank zitten en wacht vol verwachting af. Dan, als iedereen zit, komt de ruimte waar we inzitten in beweging en gaat langzaam draaiend omhoog. Maar dan, gaan ook de schermen die blijkbaar voor de ramen zaten, naar beneden en heb ik uitzicht op de diepte beneden mij. Ik raak compleet in paniek en barst in huilen uit. Ik verberg mijn hoofd in B zijn schoot om maar niet naar buiten te hoeven kijken. De medewerker van de Euroscoop probeert me te kalmeren en zegt dat we over 7 minuten klaar zijn. Het helpt niet. Dan denk ik aan mijn rescuespray. Met mijn hoofd nog weggestopt en met één hand een zakdoek bij mijn tranende ogen houdend, probeer ik met de andere hand de spray uit mijn tas te vissen. Het lukt. Ik spray snel twee keer op mijn tong en voel me direct ietsje beter, maar ben nog steeds doodsbang. Dan eindelijk, na de langste 7 minuten van mijn leven, is de Euroscoop terug op zijn plek en gaan de ramen weer dicht. Het is voorbij! Snel vlucht ik terug naar het restaurant en bestel een wijntje. Die kan ik wel gebruiken. Voor mij nooit weer.
Wist je dat…?
- … De Euroscoop zich op 185 meter hoogte bevindt?
- … En dat je daarin op het puntje van je stoel ronddraait naar de top?
- … Terwijl je uitkijkt over Rotterdam?
Ik wist dat dus niet…
