Vandaag heb ik na drie maanden weer een afspraak met de Arboarts. Ik ben er klaar voor om weer aan de slag te gaan en ga dan ook vol goede moed naar de afspraak.
Helemaal helder van geest ben ik nog steeds niet dus vriendlief gaat wel mee naar de afspraak. Ik geef aan dat het weer goed met me gaat en dat ik weer aan de slag wil. Op de vraag hoeveel ik denk aan te kunnen, geef ik heel naïef aan dat ik meteen drie hele dagen wellicht nog te veel is, maar dat ik denk drie halve dagen wel aan te kunnen. De Arboarts is oprecht blij voor me dat het zo goed gaat, maar adviseert wel om rustig aan te beginnen. Hij stelt voor om met twee keer twee uur per week te starten en vandaaruit langzaam op te bouwen. Als ik te snel ga en meteen word blootgesteld aan al die nieuwe indrukken etc. dan is de kans groot dat ik weer last ga krijgen van mijn schema’s en dat moeten we voorkomen. Het is de bedoeling juist om langzaam mijn schema’s in een werksituatie uit te dagen en ze dan de baas te blijven. Meteen vierentwintig uur gaan werken zou het te erg kunnen triggeren wat een terugval of zelfs weer een burn-out kan veroorzaken. Ik kan niet anders dan het met hem eens zijn.
Over 6 weken terug
We spreken af dat hij dit advies voorlegt aan de verzuimcoach waarop zij contact met mij zal opnemen over de vervolgstappen. En we maken een nieuwe afspraak voor over zes weken. Hij verwacht dat ik dan al weer even aan de slag ben en dat is dan een mooi moment om te evalueren hoe het mij vergaat en of ik eventueel sneller of langzamer aan moet doen met opbouwen.
Na bijna drie jaar van regelmatige bezoeken aan de Arboarts waarin ik steeds maar weer mijn klachten en beperkingen besprak, verlaat ik dit keer de spreekkamer eindelijk eens met een goed gevoel. Ik ben op de goede weg. Het eind is in zicht!
