Al 10 jaar komen we op hier op het eiland Fuerteventura. Eerst samen en later met de kinderen. Mijn schoonmoeder vertrok 10 jaar geleden hierheen om een café (inmiddels restaurant) te openen. Mijn vriend wilde zijn moeder graag jaarlijks zien dus gingen wij erheen op vakantie. De eerste kennismaking met het eiland was geen goede. Het is hier droog, kaal en rustig. Geen gezellige boulevard zoals aan de Spaanse costa’s. En het waait hier altijd. Prima als je komt om te surfen maar niet als je houdt van bakken in de zon. Ik vond het maar niks. En het logeren bij mijn schoonouders vond ik al helemaal niks. Het jaar erna gingen we in een eigen appartement. Ietsje fijner, maar wel met bijna dagelijks bezoek aan mijn schoonouders. Toen we met de kinderen gingen, waren de verwachtingen (van haar) nog hoger. Ik paste me wederom aan. Ze zag haar kleinkinderen tenslotte al zo weinig. Ook tijdens mijn burn-outs en depressie gingen we in de vakantie hierheen. (Ik had geen idee waar ik zelf behoefte aan had en deed gewoon wat er van me werd verwacht.) Ik heb hele slechte herinneringen aan die vakanties…
Toen twee jaar terug mijn schoonmoeder overleed, zocht ik naar vakanties in Italië en Mallorca. Daar wilde ik al jaren eens heen. Maar mijn vriend wilde nog één keer terug naar het eiland. Als afscheid… Met ook zijn andere zussen, zwager en neefje.. We gingen weer..
Vorig jaar zomer toen een buitenlandse reis er niet inzat en we naar een Nederlandse camping in Brabant gingen, waar de Nederlandse muziek uit de speakers knalde en iedereen na het middaguur daar dronken aan mee blèrde, vond ik het daar zo verschrikkelijk dat ik twee dagen eerder huilend naar huis ging.
Ik verlangde zelfs naar het eiland terug. Dus hier zitten we weer…
Maar ik heb het niet naar mijn zin. Ik vind het hier niet fijn. De verwachtingen van mijn schoonmoeder zijn vervangen door die van mijn schoonzus. Zij runt nu met de weduwnaar van mijn schoonmoeder het restaurant. In tegenstelling tot haar moeder kan zij wel communiceren en kan ik het gewoon aangeven als ik een dagje geen zin heb in haar…
En dat is nu juist mijn probleem. Ik heb helemaal geen zin in andere mensen in mijn vakantie. Maar dat kan ik niet zeggen. Ik ervaar een blokkade in mijn keelchakra wat maakt dat ik mij niet kan uitspreken. Daarbij is het een schat van een meid die er alles aan doet om het ons naar de zin te maken. En de kinderen zijn gek op haar. En ze heeft veel vrij genomen speciaal voor ons. En ik wil haar niet teleurstellen. Dus komt ze zwemmen in ons hotel, gaan we bij haar barbecueën en met z’n allen ‘s avonds uit eten.
En nu… ben ik overprikkeld. Dus ben ik even gaan wandelen, en mediteren, en voelen. Voelen wat ik nu voel dat ik nodig heb. Wat zijn mijn behoeftes? Wat verwacht ik nu eigenlijk van een vakantie?
En dat was nodig! Zo kwam ik er achter dat ik dus geen behoefte heb aan andere mensen in mijn vakantie. Ik heb genoeg (prikkels) aan mijn gezin. Ik heb rust nodig. Ik voel de (onuitgesproken) verwachtingen van anderen en wil anderen graag pleasen en dat gaat dan meestal ten koste van mezelf. Ik houd echt niet van het strand. Lig liever bij het zwembad. Ik wil niet elke avond uit eten. Te veel prikkels. Ik wil niet elke avond ongezond eten, ook niet op vakantie. Ik wil een gezonde maaltijd kunnen koken, ook op vakantie. Ik heb groen om me heen nodig. Om te ontprikkelen. Ook op vakantie. Op dit droge en kale vulkanische eiland is op een paar palmbomen na, geen groen te vinden en dat vind ik al een reden op zich om hier niet meer heen te gaan.
Nu nog de moed verzamelen om dit aan mijn partner te vertellen. Ik gebruik de sodaliet die ik van de week kocht. Deze blauwe steen helpt blokkades in het keelchakra op te heffen. Nu hopen dat het werkt! Anders zit ik hier volgend jaar zomer weer..
