Heel 2021 heb ik (in Nederland) geen mondkapjes gedragen. Ik heb het een paar keer geprobeerd in december toen het verplicht werd, maar ik trok het niet. Ik kreeg het benauwd, ging hyperventileren en zweten tot ik bijna een paniekaanval kreeg. De rest van 2020 meed ik de winkels. Tot er een knop omging.
Ook ik had recht om gewoon mijn boodschappen te kunnen doen. Ik zocht naar een oplossing en vond de medische uitzondering. Ik heb een paar jaar geleden de diagnose paniekstoornis gekregen en met psychische klachten kon ik een kaartje printen op de site van Rijksoverheid. De eerste weken waren moeilijk voor me. Ik werd aangekeken en aangesproken. De eerste keren kreeg ik bijna een paniekaanval door het niet dragen van een mondkapje. Maar ik voelde mij steeds meer in mijn kracht en licht staan. Op een gegeven moment voelde ik mij zelfs stralen als ik met een big smile door de winkels liep. En kreeg ik zelfs complimenten. Uiteindelijk werd ik helemaal niet meer aangesproken. En gelukkig is nu de verplichting in Nederland opgeheven. Ik ben blij voor iedereen die het niet aandurfde zonder mondkapje een winkel binnen te gaan maar er toch niet achter stond.
Bijna niet op vakantie
Bijna waren we niet op vakantie naar Fuerteventura gegaan. Op het eiland is nog steeds een mondkapjes plicht. In winkels, restaurants, hotels, het vliegveld en ook in het vliegtuig is het verplicht. Mijn zelfgeprinte kaartje bleek niet voldoende, hoorden we na contact te hebben gezocht met Schiphol en Transavia. Ik had een medische verklaring nodig. Dus vroeg ik mijn psycholoog om met de huisarts te overleggen en een briefje voor mij in het Engels te schrijven. Helaas.. daar doen ze niet aan. Ik moest een onafhankelijke arts vragen. Na even zoeken vond ik een arts die, na het zien van mijn officiële diagnose, een verklaring schreef in het Engels dat ik door mijn medische situatie geen mondkapje kan dragen. Ik was blij! Een PCR test wilde ik ook niet. Het idee van dat wattenstaafje diep in mijn neus bezorgt me ook een paniekaanval. Maar er bestaat gelukkig ook een speeksel PCR test. Kost wel wat want de GGD heeft die niet maar die € 120,- had ik er wel voor over. Dus boekten we toch een vakantie naar Fuerteventura.
Irritatie en frustratie
Op Schiphol was ik de enige zonder mondkapje maar gelukkig geen problemen gehad. Bij binnenkomst in het vliegtuig moest ik wel mijn medische verklaring laten zien, maar verder alles ok.
Bij aankomst op de luchthaven van Fuerteventura werd het iets lastiger. Ik werd meteen aangesproken toen ik het vliegtuig uitkwam. ‘I have a medical exception’, riep ik terwijl mijn vriend met zijn handen vol de map met alle papieren uit zijn rugzak viste. Een speciaal iemand in een wit verpleegstersuniform werd erbij gehaald en nadat zij mijn formulier gelezen had, mocht ik doorlopen. In het appartementencomplex waar we verbleven, raakten ze ook meteen in paniek toen ik zonder mondkapje binnenkwam. We lieten de papieren zien. Dit hadden ze nog niet eerder meegemaakt. Ze moest alles kopiëren en vertelde een heel verhaal over de angst op het eiland en dat ze pas net weer open waren. Inmiddels was het 22:00 uur ‘s avonds en de kinderen en ik waren erg moe. Ik raakte geïrriteerd door het hele gedoe en wilde gewoon naar mijn kamer. Uiteindelijk kregen we de sleutel. Wel werd me verteld dat ik mijn bewijs altijd bij me moest hebben want dit kenden ze niet daar. Ik voelde me lichtelijk gefrustreerd.
Compassie
Maar goed, ik probeerde met compassie naar hun angst te kijken en deed netjes wat er van me werd gevraagd. De volgende dagen werd ik meerdere keren per dag aangesproken in hal van de receptie, supermarkt of in een restaurant als ik naar de wc ging. Telkens liet ik netjes mijn bewijs zien en probeerde mijn irritaties bij mezelf te houden. Totdat ik met mijn kinderen een speelgoedwinkel binnenging. De mevrouw van de winkel werd heel boos en toen ik over mijn indicatie begon en het bewijs wilde laten zien zei ze dat ze geen Engels kon en moest ik de winkel uit. Verbouwereerd stonden we weer buiten. De kinderen wilden met papa terug naar binnen maar papa was solidair en wilde daar niet meer naar binnen. Twee huilende kinderen waren het gevolg. Ik had nog een nieuw badpak nodig en wilde die ook nog halen maar ik had geleerd van de speelgoedwinkel. Dus stuurde ik vriendlief met mondkapje op en mijn bewijs naar binnen om te vragen of ik binnen mocht. Dat mocht als er geen andere klanten in de winkel waren. Misschien over een minuut of 20? Nou daar ging ik niet op wachten. Ik was boos en verdrietig. Dan maar niet meer winkelen. Nog een tijdje bleef ik in mijn negatieve emoties hangen tot ik er ineens genoeg van had. Dit waren nu eenmaal de regels op dit eiland. De bewoners en ondernemers waren pas heel lang in lockdown geweest en als de dood dat een toerist zonder mondkapje een virus overbracht waardoor zij misschien wel weer maanden zonder inkomen zouden moeten doen. Ik snapte hun gevoel, kon me in hun angst verplaatsen, ik voelde compassie voor deze mensen. Maar ik had ook geen zin meer in discussies en mezelf steeds weer moeten bewijzen. Dus koos ik de weg van de minste weerstand en zette ik, als ik een winkel of restaurant binnenging, een mondkapje op. En nu ik hier zelf voor koos en besloot dat het oké was, was het ook oké…
