Helaas loopt de weg naar herstel niet in een rechte lijn omhoog. Dat heb ik meerdere malen ondervonden. Tijdens mijn re-integratie na mijn eerste burn-out ging ik te snel. Zo snel dat ik een tweede burn-out kreeg. Mijn psycholoog verwees me door naar psychotherapie. Bij de GGZ kreeg ik de diagnose dwangmatige persoonlijkheidsstoornis, angststoornis, vermijdende persoonlijkheidsstoornis en aanpassingsstoornis. Schematherapie hielp mij mijn schema’s (onjuiste gedragspatronen) te herkennen en niet meer mee te gaan in onjuist gedrag van overcompenseren, vermijden en overgave. Het was een intensief en emotioneel traject.
Na twee jaar ziekte werd ik in april 2019 helaas ontslagen uit mijn functie van communicatiemedewerker bij de gemeente Den Haag. Ik was klaar met mijn therapie maar was er nog lang niet aan toe om te gaan werken. Nu was het eerst zaak om normaal te functioneren als moeder, vrouw, vriendin, zus en dochter met mijn schema’s zonder wekelijks hulp van een psycholoog. Dit was al moeilijk genoeg en daardoor werd ik (tijdelijk) volledig afgekeurd en moest ik een WIA uitkering aanvragen. Het was helaas niet anders en ik legde mij bij de situatie neer.
Afgelopen februari (3 jaar na mijn eerste burn-out) dacht ik ‘beter’ te zijn en gaf ik aan de arbo arts aan dat ik er klaar voor was. Klaar om weer deel uit te maken van de maatschappij. Klaar om te starten met een re-integratietraject. En toen kwam Corona. En ik viel weer keihard terug. De stress van de situatie, man thuis, kinderen thuis, BSO gesloten, oma niet mogen oppassen, onderwijs thuis geven, geen moment meer alleen thuis zijn, de angst om ziek te worden… Dit alles maakte dat al mijn schema’s weer in hoge mate aanwezig waren. Ik sloeg helemaal door in het thuisonderwijs en was de hele dag bezig werkjes te zoeken en te maken. Ik maakte alleen maar ruzie met manlief en onze relatie heeft op springen gestaan. Ik heb keihard moeten werken aan mezelf om dit te boven te komen. Gelukkig ontdekte ik Reiki en dat heeft me heel veel goed gedaan!
Eind juli had ik dan eindelijk een kennismakingsgesprek met een re-integratiebureau. En in augustus vertelde ik de arbo arts dat het zo goed met mijn ging. Hij wilde mij loslaten maar een klein stemmetje binnenin mij zei dat dat geen goed idee was. Ik overtuigde hem toch weer een afspraak verderop in het jaar te maken. De vorige keer ging het ook mis tijdens mijn re-integratie. Je weet maar nooit…
De volgende dag had ik mijn eerste gesprek met mijn coach van het re-integratiebureau. Ik zou elke twee weken coaching hebben en huiswerk krijgen. Ik vond het allemaal veel te langzaam gaan. Ik voelde mij ‘on top off the world’ en wilde zo snel mogelijk aan de slag. Ik solliciteerde meteen de eerste week al naar een baan, nog voor ik alle testen had gedaan en vroeg bij het tweede gesprek meteen huiswerk voor 3 weken. En toen ging het weer mis…
Sinds twee weken heb ik weer last van spanningsklachten. Ik ben gespannen en voel mij continue opgejaagd, heb hoofd- en rugpijn, heb een kort lontje en verlies regelmatig mijn zelfbeheersing en schreeuw dan tegen de kinderen of mijn vriend, ik ben emotioneel en huil regelmatig, zit teveel in mijn hoofd en voel mij niet geaard. Ik slaap erg slecht (sommige nachten zelfs helemaal niet) en mijn schema’s zijn weer volop aanwezig. Daar tegen vechten kost weer veel energie. Energie die ik niet heb. En gisteravond ging het weer mis. Ik was zo overstuur en zat zo vast in mijn hoofd dat ik hysterisch werd. Met bewuste ademhalingen heeft mijn vriend mij geholpen weer rustig te worden. Het dreigt weer mis te gaan maar gelukkig herken ik de signalen nu. Ik heb mijn coach laten weten dat ik een stap terug doe en alleen nog maar doe wat ik moet doen. Ik heb de arbo gebeld om onze afspraak te vervroegen. Daar kan ik volgende week al terecht. Gister ontving ik ook nog een brief van het UWV. Ik moet herkeurd worden. Logisch aangezien ik pas heb aangegeven dat het zo goed met mij gaat. Helaas loopt mijn herstel niet in een rechte lijn omhoog… Hopelijk snappen zij dat ook.
