Morgen is het kerstmis. Hoewel het de mooiste tijd van het jaar zou ‘moeten’ zijn, is deze tijd niet voor iedereen fijn. Gemis van overleden dierbare, ziekte, armoede, eenzaamheid, scheiding, ruzies in de familie… Allemaal redenen waarom je tegen kerst kan opzien.
Kijk jij niet uit naar de feestdagen om wat voor reden dan ook? Dan wens ik je veel kracht om dicht bij jezelf te blijven. Laat het verdriet van gemis of iets anders toe. Voel het en doorvoel het. Alleen dan kan je lichaam het loslaten en zal het zich niet vastzetten in je lichaam wat weer tot fysieke klachten kan leiden.
Ook ik heb de afgelopen dagen in de aanloop naar kerst heel wat tranen gelaten. Twee maanden geleden kreeg ik ruzie met mijn moeder. Ik gaf mijn grenzen aan en haar reactie daarop was om afstand van mij te nemen. Het doet pijn. Pijn dat zij mij niet accepteert zoals ik ben. Pijn dat ik al mijn hele leven probeer alles goed te doen om maar aan haar verwachtingen te voldoen. Pijn dat ze me niet meer wil zien omdat ik een andere mening heb. Pijn dat ze het verdraait zodat ik aan mezelf ga twijfelen. Pijn dat ik haar liefde niet waard ben. Pijn dat het me 42 jaar kostte om voor mezelf op te komen…
Ik sta nu in mijn kracht. Ik sta voor mijn mening en pas deze niet meer aan om haar of anderen te behagen. Ik heb haar goedkeuring niet meer nodig. Ik geef mijn innerlijk kind nu de liefde en waardering die het nodig heeft. Zo kan ik als volwassene mijn eigen keuzes maken zonder daarbij te hoeven bedenken wat een ander daarvan vindt.
Na 42 jaar wordt dit mijn 1e kerst die ik niet met mijn moeder vier. Maar het is goed. Ik kan met compassie kijken naar haar. Ik ken haar trauma en weet dat zij vanuit haar eigen verwondde (innerlijk) kind reageert. Ik houd van haar en vergeef haar. En in vertrouwen wacht ik geduldig tot de dag dat zij dat ook ziet.
Ik wens je een liefdevolle kerst.
