Waar Mieke, mijn Kinesioloog mij eergisteren al voor waarschuwde, lijkt vandaag inderdaad te gebeuren. De Bach Bloesem Remedie Agrimony, lijkt mijn klachten te verergeren. En dat net nu ik met het hele gezin voor het eerst naar onze nieuwe tandarts ga.
In mijn artikel Geestelijke kwelling van eergisteren schreef ik al dat Mieke (mijn Kinesioloog) aangaf dat de Bach Bloesem Remedie Agrimony mijn klachten in het begin iets kunnen verergeren. Ik weet niet of het daardoor komt, maar vandaag heb ik een erg slechte dag. Ik voel me gestrest en bezorgd en ben erg nerveus en angstig.
In de middag hebben we met z’n vieren een afspraak bij onze nieuwe tandarts. Vriendlief was niet tevreden over onze vorige en heeft deze nieuwe uitgekozen waar we nu voor het eerst met het hele gezin naartoe gaan. Ik heb normaal al moeite met de tandarts en nu ik niet weet wat ik kan verwachten ben ik extra nerveus. Mijn vijfjarige tweeling is twee jaar geleden voor het laatst naar de tandarts geweest (ik weet dat het elk jaar moet, maar gezien onze burn-outs etc., kon ik het eerder niet opbrengen). De kinderen hebben dus ook niet echt een idee wat ze te wachten staat (behalve dan van een filmpje van Peppa Big die naar de tandarts ging. Hoezo is schermtijd slecht?) dus die twee zijn ook een beetje gespannen. En mijn gestress werkt ook altijd erg op hen door dus je kan je voorstellen hoe we erbij zaten daar in die wachtkamer.
Er wordt ons verteld dat de tandarts eerst B. zal behandelen en daarna ons allemaal zal roepen zodat de kinderen het eerst kunnen zien voor ze zelf aan de beurt zijn. Ik vind het vervelend dat we niet meteen met z’n vieren naar binnen kunnen bij de tandarts zoals bij onze vorige tandarts het geval was. Ik raak geïrriteerd over deze nieuwe tandarts en van binnen word ik boos op mijn vriend dat hij deze nieuwe tandarts uitkoos en weg wilde bij onze oude tandarts. Maar ik zeg er tegen niemand wat over. Ik lijd in stilte.
Een kwartier later wordt vriendlief eindelijk de kamer van de tandarts binnengeroepen. Angstig blijven de kinderen en ik achter in de wachtkamer. Dan komt iemand mij vertellen dat ze straks eerst een foto van mijn gebit zullen maken. Mijn gedachten gaan als volgt: ‘Een foto? Wat voor foto? Alleen van mij? Wanneer dan? Ik kan de kinderen hier nu toch niet alleen laten nu hun vader bij de tandarts binnen is, ze zijn heel bang. Maar waarom dan? Een foto is toch heel duur? Ik heb geen tandartsverzekering, dat wordt dokken. Waarom doen ze dat? Doen ze dat om mij lekker te laten betalen? Waarom willen ze een foto van mijn gebit? Dat is toch nergens voor nodig? Dat heeft nog een tandarts nog nooit eerder bij me gedaan. Zie je wel dat dit een slechte tandarts is. We hadden bij de vorige moeten blijven. Ik ben nu echt heel boos op B.’ Aangezien in nu bijna op ontploffen sta, wordt het tijd om mijn mond open te doen. Ik wil niet zomaar een foto voor ik weet hoe en wat. Dus vraag ik aan de assistent wat de reden voor de foto is. Dat ik nog nooit eerder een foto bij een tandarts heb laten maken. Ze legt me geduldig uit dat dat normaal is, gezien ik daar nieuw ben en ze op een foto meer kunnen zien dan in mijn mond zelf. Met tegenzin stem ik toe, maar ik blijf het allemaal maar vreemd en irritant vinden. Want waarom ik wel en B. niet dan? Maar wederom houd ik mijn mond.
Na twintig lange minuten waarin ik de kids probeer af te leiden (of mezelf?) door een boekje voor te lezen, komt B. eindelijk weer terug. Ik vraag hem geïrriteerd waarom het zo lang duurde en waarom wij niet gewoon mee konden. Hij reageert nonchalant dat ze meteen tandsteen hebben verwijderd en negeert mijn geïrriteerde toon. Dan mag ik met de assistent mee voor de foto. Ik laat haar met mijn houding en toon weten dat ik het er niet mee eens ben, maar zeg er verder niks over en onderga het proces. Als ze me op dat moment al een bitch vindt (wat ik me heel goed kan voorstellen), laat ze dat niet merken. Daarna mag ik weer plaats nemen in de wachtkamer zodat de tandarts de foto kan bekijken. Weer 10 minuten later mag ik eindelijk bij de tandarts naar binnen. De tandarts verwacht mij alleen, maar dan raak ik bijna over mijn toeren. ‘En de kinderen dan? Ze zitten al zo lang te wachten. We zouden al eerst met z’n vieren gaan. Moeten ze nu nog langer wachten? Ze zijn al zo bang.’ Al deze gedachten gaan door mijn hoofd tot ik eindelijk mijn mond durf te openen (als moeder moet je het voor je kinderen opnemen) en zeg dat ik liever heb dat zowel mijn vriend als de kinderen mee naar binnen gaan zodat de kinderen eerst mij in de stoel kunnen zien voordat ze zelf moeten. Dat is gelukkig ok (als het dat niet was, was ik echt wel meteen naar huis gegaan) en enigszins ontspannen (voor zover iemand ontspannen in een tandartsstoel kan zijn) neem ik plaats in de stoel. De tandarts heeft mijn foto bekeken en deelt me mee dat ik drie gaatjes heb. De gaatjes deren me niet, ik maak me nu vooral druk over het feit dat de kinderen zo meteen die stoel in moeten. Dan zijn de kinderen aan de beurt. Wie wil er eerst? Niemand natuurlijk. Terwijl B. en de tandarts ze proberen over te halen, raak ik weer helemaal in de stress en spreek dit keer mijn angsten en twijfels uit: ‘ze zijn hartstikke bang, ze hebben ook zo lang moeten wachten, het is hier ook zo anders dan bij onze vorige tandarts, ik ben ook erg gespannen waardoor zij nu ook heel gespannen zijn, ik vind dit niet fijn, laat ze anders maar, ik kom wel een andere keer met ze terug.’ Daar raakt B. weer geïrriteerd van en zegt dat ik mijn mond moet houden. Hij regelt het wel. Dan besluit E. de stoel in de gaan en even later volgt D. ook. Het is gelukt! En allebei geen gaatjes! Eindelijk kunnen we naar huis. Ik ben opgelucht dat het voorbij is. In de auto naar huis merk ik nog wel op dat ik het maar raar vond dat ze alleen van mijn gebit een foto hebben gemaakt. Waarop B. antwoordt dat ze dat bij hem de vorige keer dat hij daar was om ons in te schrijven al hadden gedaan. Hhhmmm…. Misschien ligt het dan toch aan mij…
Nee! Het komt door die verrekte Bach Bloesems!, realiseer ik mij later op de avond. Nu maar hopen dat ze snel gaan werken.
Wat heerlijk herkenbaar om je blogs te lezen. Dat die je goed dat schrijven.
Bij mij gaan zulke gedachtes ook altijd die m’n hoofd… Ik denk altijd stelletje afzetters, hihi.
Met bach bloesems heb je dan aan de volgende een goede
Angsten – esp – help ik moet naar de tandarts
Nieuwe situatie – Walnoot- ik weet niet wat me te verwachten staat
Ongeduld – reuzenbalsemien – schiet nou op
Prikkelbaar – hulst
Naastenliefde – rode kastanje – je lieverds redden zich echt wel even zonder jou en met papa.
Bovenstaande is mijn interpretatie misschien kun je er zelf iets anders uit halen.
Mocht je iets willen weten erover, dan kun je me altijd vinden tuurlijk.
Liefs en knuf
Ik ga nog even je andere blogs lezen
Eileen
Bedankt voor je leuke reactie! Leuk dat je me volgt. En erg bedankt voor de tips ook voor de bloesems. Ben me er nog in aan het verdiepen.