Tekens van het Universum

Ken je dat gevoel? Dat het universum je iets te vertellen heeft. Vaak herken je dit als je intuïtie. Vandaag kreeg ik heel veel tekens om iets niet te doen. Lees mee met het resultaat van mijn eigenwijze ego dat niet naar mijn intuïtie luisterde.

Vandaag hebben we een drukke dag. Om 13:55 uur zwemles en daarna de verjaardag van de twee kinderen van een vriendin. Voor de zwemles ga ik eerst nog met manlief en kids naar het winkelcentrum. Ik heb namelijk nog geen cadeaus voor de jongens en morgen gaan we naar de Efteling dus wil ook nog broodjes en zo halen voor morgen.

Shop deadline

We gaan eerst naar de Jumbo voor de boodschappen. Manlief geeft aan dat we om 13:30 uur echt in de auto moeten zitten om op tijd bij zwemles te zijn. Hij kent me (ik denk altijd dat ik nog wel even snel dit of dat kan doen…) dus fijn dat hij me een deadline geeft. Na de Jumbo wil ik cadeautjes halen. De speelgoedwinkel is weg en veel tijd hebben we niet meer. Ik besluit voor geld te gaan met een klein cadeautje erbij. Ik haal verjaardagskaarten bij de boekvoordeelshop. Dan moeten we pinnen om contant geld voor in de kaart te hebben. Als ik nou wat meer haal dan betaal ik daar de kleine cadeaus mee en hebben we meteen gewisseld voor in de kaarten, is mijn gedachte. We hebben niet veel tijd meer dus ik ga vast snel zelf richting de pinautomaat. Deze blijkt er niet meer te zitten. Ik heb geen idee waar er een andere zit. Manlief stelt voor het na zwemles te doen dan hebben we meer tijd.

Voordringen bij het pinnen

Maar we hebben nu nog 10 minuten dus luister ik niet naar hem en ga de Zeeman in om voor twee kleine cadeautjes te kijken. Ik kies twee grote bellenblazen en ga ermee naar de kassa. Aan de caissière vraag ik of zij een geldautomaat in de buurt weet. Dat weet ze niet. Haar collega ook niet. Een derde gelukkig wel. In de Primera. Ik zeg dat ik dan eerst even ga pinnen zodat ik daarna contant kan betalen omdat ik ook moet wisselen. Ik vraag haar de twee bellenblazen even voor me te bewaren. Ik ren naar de Primera (het is inmiddels 13:22 uur) en laat manlief en de kinderen vertwijfeld achter. Ik twijfel of ik nou heb verstaan dat de geldautomaat bij of in de Primera zit. Bij de ingang van de Primera kijk ik rond en zie achterin de hoek inderdaad een geldautomaat staan. Ik negeer de rij aan de linkerkant van de winkel en loop via de rechterkant (tegen de pijlen in die ik voor het gemak over het hoofd zien) naar de geldautomaat. Ik zie allemaal bordjes met teksten met regels hangen (die ik ook negeer). Aan de andere kant van de winkel hoor ik een man verontwaardigd roepen dat hij netjes in de rij stond om te pinnen. Er komen twee mannen bij mij in de buurt staan die blijkbaar ook moeten pinnen. De medewerker van de Primera roept dat mensen voor het pinnen buiten moeten wachten. De man die zojuist riep, wordt nu bozer en zegt nogmaals dat hij al stond te wachten maar ik voor ging via de verkeerde kant. Ik negeer het allemaal maar vergeet door alle commotie wel mijn pincode waardoor de transactie wordt afgebroken. Ik moet het opnieuw proberen. Ik zoek mijn pincode op mijn telefoon op en dit keer gaat het goed. Als ik naar buiten loop, wil ik de man mijn excuses aanbieden maar hij is al weg. Nou ja, eigen schuld. Ik heb het ook niet expres gedaan.

20 min 2 is… ??

Dan snel naar de Zeeman terug. Ik wil (net als bij de Primera) via de uitgang direct naar de kassa maar er staat een lange rij. Ik kan het echt niet maken daar langs te gaan. Dus ga ik via de ingang en sluit aan in de rij. Het is nu 13:26 uur. Als ik in de rij sta, bel ik manlief dat hij maar vast met de kinderen naar de auto moet gaan. Dat scheelt in tijd. Als ik eindelijk aan de beurt ben, betaal ik de € 2,- voor de bellenblazen met een briefje van € 20,- en vraag het meisje of ze me twee briefjes van € 5,- terug kan geven. Het meisje (ik denk dat het haar eerste dag is) tikt per ongeluk op de kassa in dat ik met € 2,- betaal en weet nu niet hoeveel ze me terug moet geven. Serieus?? Wat leren ze tegenwoordig op school? Maar ik blijf rustig en wacht geduldig af als zij haar collega erbij roept en het probleem uitlegt. Het meisje hoort dat ze me € 18,- terug moet geven ( Ja! Duh!) en wil daarvoor drie briefjes van € 5,- pakken. Haar collega geeft aan dat ze beter één briefje van € 10,- en één briefje van € 5,- kan geven. Het meisje wil mij niet teleurstellen en geeft aan dat de klant hierom gevraagd heeft. De collega is echter onvermurwbaar en zegt dat ze daar te weinig contant geld voor hebben. Ik ben nog steeds heel rustig (tot mijn eigen verbazing) en zeg dat ik de producten dan niet wil, dat ik ze speciaal koop om te wisselen. ‘Dat geeft niet’, is de reactie van de collega. Dan slaat ze die wel retour. Verbouwereerd, maar nog steeds relaxt en niet gestrest verlaat ik de winkel. Toch zit het me niet lekker en probeer het nog eens: ‘Dus je verkoopt iets liever niet dan dat je een briefje van € 5,- teruggeeft?’, vraag ik haar. Zij beaamt dit aangezien het hier maar om een aankoopbedrag van € 2,- gaat. Daar heeft ze wel een punt en alsnog verlaat ik de winkel. ‘Zal ik anders iets wat duurder is, kopen?’, gaat er dan door mijn hoofd. Maar ik weersta deze verleiding en haast me naar de parkeergarage waar ik op de eerste etage vergeefs naar onze auto zoek (nu wel lichtelijk gestrest) en ik deze uiteindelijk op de tweede etage vind (oh ja, daar stonden we). Het is nu 13:38 uur. Op tijd zijn voor zwemles zit er niet meer in…

We waren inderdaad te laat voor zwemles.. Dit was vooral voor de kinderen erg vervelend. Manlief was niet boos, maar vroeg me wel waarom ik ervoor koos om toch nog te gaan pinnen op het moment dat we al naar de auto moesten gaan. Ik kan hier alleen maar mijn ego de schuld van geven. Ik wilde niet na de zwemles dit nog moeten regelen, maar wilde meteen door kunnen. Dat de geldautomaat waar ik als eerst heen ging, weg was, had al een teken moeten zijn om het te laten rusten en na zwemles geld te gaan pinnen. Ik beloofde manlief dat ik me dit keer wel heel bewust was van mijn (verkeerde) keuzes en een volgende keer bewust andere keuzes maak. En toen, als teken van het universum, ging mijn mobiele telefoon. Mijn vriendin, de moeder van de twee jarige jongens had vergeten de potten snoep voor het feestje van huis mee te nemen. Kon ik misschien nog even langs het Kruidvat om twee nieuwe te halen? Natuurlijk kon ik dat! Kon ik meteen nog een klein cadeautje halen en geld wisselen. Bedankt Universum! Ik heb mijn les geleerd…